Turtles in de tropen

Nu Lied en ik drie maanden Suriname hebben overleefd (en dus al op de helft zitten!), vonden we dat we wel weer een trip hadden verdiend! Met zijn tweeën trokken we naar het oosten, naar het schildpaddeneiland Galibi. We reisden dit keer zonder gids. We wilden lekker onze eigen weg bepalen, en niet met een groep van 25 toeristen van hot naar her worden gestuurd.
In Paramaribo hadden een nachtje in een guesthouse geslapen, van daaruit werden we opgehaald door de taxi. Na twee uur racen over de slecht tot niet onderhouden weg – levensgevaarlijk, de Goliath in Walibi is er niets bij – kwamen we aan in Albina, een dorpje helemaal in het noordoosten van Suriname. Daar waande ik me ineens echt in het buitenland. Op elke hoek zat er een Big Mama haren te vlechten en echt alle mannen daar hadden minstens tien kilo goud om hun nek en in hun mond.
Toen Lied en ik op een trappetje aan het wachten waren op een boot richting Galibi, moesten we soms even aan de kant omdat er vrouwen en kinderen met wasteilen op hun hoofd langs ons heen moesten. De was en de afwas werd gedaan in de Marowijnerivier.
Op Galibi sliepen we in Christiankondre, een indianendorp met 800 inwoners. Nadat we ons hangmatje hadden opgehangen, gingen we de omgeving verkennen: een supermarktje, een bakker en een paar woonhutjes van takken en palmbladeren en een dierentuin. Meer was er in het dorp niet te beleven. Dus een bezoek aan de dierentuin kon niet uitblijven!
De dierentuin bestond uit twee hokjes, waar verschillende dieren een voor een uit werden gehaald. Het leuke was dat je alle beesten, inclusief een wurgslang, vast mocht houden en dat er continu apen en een neusbeertje om je heen sprongen. Heeft nog een paar grappige foto’s opgeleverd!
Toen we ’s nachts eindelijk onze draai hadden gevonden in de hangmat, moesten we er alweer uit. Half vier meerde het bootje, die ons naar het schildpaddenstrand zou brengen, aan. Bij volle maan kregen we te zien hoe een supergrote Leatherback (2 meter) een gat groef, zijn eieren uitpoepte, het gat weer dichtte en vervolgens zijn nest camoufleerde. Dit alles duurde zo’n twee uur. Supergaaf om een keer gezien te hebben! Bij de zonsopgang nog hele schattige babyschildpadjes gezien, die net uit het nest waren gekropen. Niks rustig bijkomen, maar rennen voor hun leven! Snel naar de zee, want er zitten altijd gieren op de loer.
De volgende dag hebben we op het strand van Christiankondre lekker liggen bakken in het zonnetje. De rust werd verstoord door twee indianen, die even met de zwijntjes gingen zwemmen. Uit de palmboom plukten ze een kokosnoot, waaruit we mochten drinken en eten.
Best gezellig, totdat ze bedachten dat we wel samen op de foto konden gaan. Lied met de een en ik met de ander. We werden in de houdgreep genomen en onze hand werd vastgepakt, alsof we een verliefd stel waren. Toch wel wat vrijpostig! Dus toen zijn Lied en ik maar ergens anders gaan zonnen! ’s Avonds kwamen onze indianenvrienden nog zonder uitnodiging in ons hutje op bezoek. Lidewij werd ongeveer ten huwelijk gevraagd en die vent van mij liet even doorschemeren dat hij wel van witte vrouwen hield. Hoewel we er alles aan deden om die mannen weer weg te krijgen: Al gapende: ‘Oh, ik ga nu slapen hoor, ben zo moe!’ (het was nog geen negen uur), wilden ze niet weg. Het regende en ze gingen echt niet vijf minuten door de regen lopen! Een van de twee wilde toen al zijn kleding uitdoen, en in zijn nakie naar huis rennen. Gelukkig week hij na onze nadrukkelijke afkeuring van dit plan af. Uiteindelijk zijn ze gaan slapen bij onze buurvrouw, wat weer de moeder bleek te zijn van een van de twee mannen.
De volgende dag in een open bootje naar Albina. Erg plezierig, aangezien we midden in een onophoudelijke tropische bui zaten! Zeiknat!! Vanaf Albina een bootje gepakt richting Frans Guyana, om daar te gaan lunchen. We gingen voor het Franse stokbrood en de croissantjes, maar uiteindelijk zaten we achter een bord patat. Na ja, Franse frietjes zijn ook lekker! Later gelukkig toch nog een boulangerie gevonden, dus de volgende ochtend konden we ontbijten met een croissantje!
Op de terugweg naar Suriname ook weer iets bizars. Zaten we in een bootje met Braziliaanse vluchtelingen. Vlakbij de boot stopte er een witte bus, de schuifdeur ging open en ongeveer vijftien Brazilianen met grote tassen kwamen eruit rennen richting onze boot. In het bootje waren ze kruisjes aan het slaan en overdreven beleefd aan het doen: ‘Bonjour Madame!’ De boot nam een onverwachte wending, in plaats van naar Albina voeren we naar een klein dorpje waar de Brazilianen gedropt werden. Albina heeft waarschijnlijk te veel controle ofzo. Uiteindelijk zonder kleerscheuren, maar nog wel met een nat pak, weer in Albina aangekomen!
Dit vonden we wel genoeg avontuur voor een weekend! Dus met een taxibus zijn we weer naar Paramaribo gereden.