Een dag in Nickerie

Afgelopen twee weken geen trips gemaakt of feestdagen gehad. Dus daarom een schets van een dag in de tweede stad (dorpser dan dorps) van Suriname: Nieuw Nickerie!
Hoewel de lokale mensen het niet met me mee eens zijn, vind ik zelf dat ik elke dag vroeg op moet. Half zeven gaat het wekkertje, zodat ik rond kwart voor acht bij WIN kan zijn. ’s Ochtends best wat tijd nodig, aangezien je eerst even moeite moet doen om de doordraaiende doucheknop open te krijgen en dat je er vervolgens niet altijd op kan rekenen dat de koude douche ook werkelijk stroomt als je eronder staat (deze week twee keer gehad dat ik totaal ingezeept moest wachten tot de waterdruk terug kwam).
Daarna in een gekrompen poloshirt (blindelings linksrijdend) op weg naar WIN. Ik groet onze wachter (ome Jules) die in elkaar gedoken in de deuropening van zijn kleine hutje zit. Ik rijd snel langs de enorme stier die aan de kant van de weg staat. En zie tientallen kinderen die in groen geblokte uniformen naar school lopen. Net zoals altijd fietsen of brommen er weer een aantal grote, stoere kerels, die met hun ieniemienie kanariepietje in een kooitje aan het pronken zijn. En er staat weer een groep mannen hun versgevangen (nog levende) vissen en krabben te verkopen. Vandaag zijn er een aantal huizen die vanwege de hevige regen ondergelopen zijn.
Ik kijk er al bijna doorheen, maar overal ligt afval! De vuilnisdiensten komen namelijk al maanden, misschien al jaren niet meer. En elke ochtend stipt tien over half acht loopt er een oude man met een stok en een knapzak, die al zo lang ik hier woon, op (of eigenlijk naast) dezelfde plastic slippertjes loopt. Ten slotte zitten mensen op hun balkon die totaal niks aan het doen zijn, behalve psst-en naar de bakra’s toe.
Na twee straten asfalt en twee straten hobbelen op zandwegen kom ik aan bij WIN groep. Waar een hagedis snel wegkruipt in zijn holletje onder het fietsenrek en waar ik snel mijn eerste bakje oploskoffie zet. Laptopje installeren, internet aansluiten (alleen verbinding als je de kabel over het beeldscherm heen legt!). En de werkdag kan beginnen! Er volgen een aantal gesprekken met cliënten, een bezoek aan het kindertehuis, een overleg met het team en tussendoor verslagen typen.
Frank komt vandaag eindelijk weer eens langs, met zijn vrolijke ‘goedemorgen!’ en met zijn mandje vol met lekkers. Frank is een grote vent, bewaker van het ziekenhuis. Maar daarnaast houdt hij van kaas- en kokoskoekjes bakken en verkopen. Helemaal gelukkig worden wij als de altijd-blije-postbode ook nog langs komt om ons te verblijden met een kaart of een pakje.
Ineens enorm kabaal, heftig gekibbel en hysterisch gekrijs uit het kantoor naast ons. Henna is gevlucht naar de andere kant van het gebouw, vanwege een slang! Natuurlijk even nieuwsgierig kijken.. en lachen, want het is maar een Swipi (klein, dun slangetje).
’s Middags komt de zesjarige, buitengewoon intelligente Kevin ‘Dag mevrouw Kim, mag ik spelen?’ langs. Elke dag komt hij uit school op WIN, om te wachten tot zijn tante Henna klaar is met werken.
Na werktijd snel naar huis en sportkleding aan. Want deze week doe ik mee aan het tennistoernooi. Dus bijna elke avond een wedstrijd. Mijn homies kwamen me flink ‘kraken’(aanmoedigen). En mede daardoor ‘heb ik ze gewonnen!’. Gepromoveerd naar de D-klasse en een mooi prijsje verdiend!
’s Avonds laat weer naar huis, terug naar mijn Moboco-family. Waar ik me helemaal thuis voel. Ook al zijn we genoodzaakt de ramen te barricaderen met djogo-flessen (liter-bierflessen), vanwege de vele inbraken in bakra-huizen. En ook al kun je geen glas oppakken, zonder dat er een gekko uitspringt en moet je ’s avonds een lange broek aan en continu deet smeren tegen de muskieten. En ook al staan er ’s nachts schreeuwende mensen (of papegaaien) onder mijn raam. En moet ik elke keer als ik naar het toilet ga, eerst het kraantje open- en daarna weer dichtdraaien. Ik ga nog zes weekjes genieten van dit thuis! Maar ik kijk ook al uit naar mijn thuis in Nederland, hoor! Fijne vakantie allemaal!!