Ie wekie noo! (=goedemorgen! op z'n Saramaccaans)

Het is overduidelijk tijd voor een nieuw bericht uit Suriname.
Vorige week weer op trip geweest. Het lijkt misschien of ik hier niets anders doe, maar dat is niet waar hoor! Buiten de trips om ben ik hartstikke druk met mijn stage en het onderzoek. Hoewel de werkzaamheden erg boeiend zijn, is het voor jullie niet zo leuk om daarover te lezen! Dus daarom weer terug naar de trip!
Woensdagochtend ging het wekkertje in Guesthouse Zus & Zo weer eens lekker vroeg. Marijke en ik hadden het idee opgevat om een aantal dagen naar het binnenland te trekken. Heerlijk aan de malariapillen en met een flinke bagage vertrokken we daarom met de taxi richting de Brownsweg. Met de taxi, want dat zou lekker snel gaan! Maar dat bleek toch niet helemaal het geval. Hoewel wij om half negen in de taxi zaten, hadden we Paramaribo pas om elf uur achter ons gelaten. We moesten namelijk eerst nog wat mensen, toen nog wat spullen, toen nog een kletspraatje, toen nog wat benzine, toen nog wat meer spullen, toen nog een kletspraatje en toen nog wat te eten ophalen.
Maargoed, uiteindelijk waren we op weg, en eenmaal op (bauxiet)weg verliep het allemaal vlotjes. We waren vrij snel in Brownsweg, waar we moesten wachten op de bus van Stinazu die ons de Brownsberg op zou rijden. Rit naar boven was een avontuur op zich. In een busje, dat in Nederland allang afgekeurd zou zijn, reden we het steile, modderige weggetje op. Naast ons lag een diepe afgrond, maar de chauffeur had het vaker gereden en kon het grotendeels met één hand aan het stuur aan. Onderweg glibberden we nog langs een krokodilletje en zaten we nog een keer vast in de modder (handig in een bus zonder vierwielaandrijving). Maar we zijn zonder kleerscheuren boven gekomen.
Boven eerst genieten van het uitzicht. Naast ons huisje was er uitzicht over het Stuwmeer en een aantal heuvels waarvan ik de namen niet weet. Snel onze hangmatjes ophangen en daarna een jungletochtje maken. Te voet gingen wij over smalle paden richting twee watervallen. Als Jane en Jane hebben we onderweg onder de watervallen gestaan, van verschillende uitzichten genoten, hele steile paden beklommen en zelfs een slang(etje) getrotseerd. En of dat nog niet genoeg was hebben we de terugweg in recordtempo gelopen. Het was namelijk nog spannend of we wel voor het donker terug zouden zijn!
De volgende dag zijn we, een beetje moe door het nachtelijke concert van de brulapen, verder het binnenland ingetrokken. We hebben twee nachten geslapen tussen de locals in Gunsi.
Gunsi is een Saramaccaans dorpje, dat alleen te bereiken is per boot. Het voelde alsof ik jaren terug in de tijd was. Er is weliswaar sinds kort stroom tussen zeven en twaalf ’s avonds, maar stromend water is er nog niet. Er zat voor ons dus niets anders op dan baden en afwassen in de rivier. Beetje jammer dat we niet veel later een paar kerels in dezelfde rivier zagen plassen!
Twee dagen heerlijk gerelaxt en een beetje rondgekeken in het dorp en omgeving. De vrouwen waren gehuld in felgekleurde doeken en droegen grote afwasteilen op hun hoofd. Mannen waren aan het vissen en jagen. Ook mooi was de schoolboot vol met schattige kinderen in groene uniformpjes. Helemaal uitgerust kwamen we weer terug in Paramaribo. Zelfs het busje waarmee we terugreden, dat met ducktape bij elkaar gehouden werd, kon ons niet meer gestresst maken.
Gisteren was het weer feest in Suriname! Keti Koti oftewel dag van de afschaffing van de slavernij. Het was zeker de moeite waard, die vijf uur heen en vijf uur terug met de staatsbus. Het was qua grootsheid en gezelligheid te vergelijken met Koninginnedag. Mensen waren gehuld in hun mooiste traditionele outfits. En door de hele stad stonden kraampjes, goktenten, eetstands en podia met verschillende optredens. Het feest ging tot in de vroege uurtjes door. Zelfs toen onze wekker vanochtend ging om weer richting Nickerie te gaan, dreunden de boomboxen nog op volle kracht.

Het is nu echt te merken dat het einde in zicht is. Alle stagiaires en vrijwilligers vertrekken een voor een weer richting Nederland (of Brazilie). Onze bakra-familie wordt steeds kleiner!
Waah, nog maar twee maandjes! Heb zin om jullie allemaal weer te zien. Maar eerst nog maar even flink genieten van Switi Sranan!